Claudia Lauren

Po raz pierwszy spotkałam Beatę Kubiak, gdy oboje miałyśmy po 16 lat. Chociaż nasze pierwsze spotkania i rozmowy  nie były zbyt wspaniałe, później zostałyśmy najlepszymi przyjaciółmi i zdałyśmy sobie sprawę, że jesteśmy tak podobne. Śmiałyśmy się, że nie mogłyśmy uwierzyć, że się nie lubiłyśmy i prawdę mówiąc nadal nie mogę w to uwierzyć! Beata i ja poznałyśmy się w takim momencie naszego życia, że oboje zmagałyśmy się z problemami z uzależnieniami i szukałyśmy pomocy dla siebie. W ośrodku, w którym się spotkałyśmy, płakałyśmy, śmiałyśmy się, a co najważniejsze zbudowaliśmy piękne niezapomniane chwile. Kiedy po raz pierwszy spotkałam Beatę, nie spodziewałam się, że stanie się jedną z najbliższych sióstr, jakie miałam w życiu. Zawsze pamiętam, że jednym z moich największych zachwytów nad Beatą była jej wiara  w Boga, bez względu na to, co działo się w jej życiu, dobre czy złe, Beata pozostała wierna swojej wierze. Beata zawsze  miała blask w oczach i duszy, potrafiła wciągnąć wszystkich wokół swoim blaskiem, który miała w sobie. Była wręcz piękna. Ludzie zawsze mówią, że ich bliskich można opisać przez to, że mogą oświetlić pokój, do którego weszli, a mówię ci, Beata nie tylko oświetliła pokój, całkowicie promieniowała w tym pokoju. W tamtym czasie wiara Beaty w Boga dezorientowała mnie, a  w mojej książce życia,  Boga nie było. A jeśli istniał Bóg, byłam na niego zgorzkniała i zła i powiedziałabym, że był mściwym nieodpowiedzialnym ojcem. Dlaczego Bóg miałby pozwolić, by przydarzyły nam się te wszystkie straszne rzeczy? . Używanie narkotyków i substancji uzależniających w młodym wieku , doprowadziło mnie do postawienia się w traumatycznych sytuacjach, na które byłam zła i z którymi nadal zmagam się do dziś. Nie rozumiałam, w jaki sposób ludzie tacy jak my, mający ciemność w naszym życiu, mogli uwierzyć, że istnieje tak zwany Bóg. Dowiedziałem się później, poprzez Beatę i niektóre z jej nauk, że czasami musi się wydarzyć zło, aby mogło stać się dobro. Nie może być w życiu dobra, które wystarczająco docenimy , jeśli nigdy nie doświadczyłeś żadnego bólu. Wierzę, że Beata została pobłogosławiona darem uczenia innych i budzenia szczęśliwców, z którymi spotkała się . Beata została zesłana do mojego życia przez Boga w idealnym momencie z jakiegoś powodu, tego jestem pewna. Beata była wobec mnie cierpliwa. Nigdy mnie nie osądzała, nigdy mnie nie krytykowała, czasami po prostu o tym mówiła. Słuchałam, ale nie od razu poddałam się temu, czego uczyła mnie i innych naszych przyjaciół. Dzięki Bogu wydawało się, że zawsze miała właściwe rzeczy do powiedzenia. Beata namawiała mnie, żebym poszła z nią na studium biblijne w ośrodku, a ja powoli, ale pewnie zaczynałam otwierać oczy na to, co się dzieje. Przyjaźnienie się z Beatą było jedną z najlepszych rzeczy, jakie kiedykolwiek mi się przydarzyły, doprowadziła mnie do urzeczywistnienia duchowych doświadczeń, których nie byłabym w stanie bez niej doświadczyć. Zaczęłam rozumieć. Dała mi WSZYSTKO, co mam dzisiaj z moją wiarą. A to jest coś tak cennego i ponad wszelką cenę, ze nie  mogłabym jej tego odpłacić.

Kontynuowałyśmy naszą przyjaźń poza placówką, a nawet mieszkałyśmy razem.

Zostałam pobłogosławiona  przyjaźnią i miłością Beaty, pozostała mi wierna  bez względu na to, ile razy się kłóciłyśmy. W końcu uważałam ją za siostrę, a siostry się kłócą. Beata była wojowniczką, długo i ciężko walczyła z nałogiem i bardziej niż ktokolwiek chciała osiągnąć wieczne trzeźwe życie. Pozostała wierna swojej wierze, bez względu na to, jak złe rzeczy wydawały się na nią spadać. Kochałam to w niej. Beata była zabawna, inteligentna i miała urzekające serce. Zrobiłaby absolutnie wszystko dla otaczających ją osób. Kochała swoją rodzinę i przyjaciół. Kiedy życie nas rozdzieliło, utrzymywałyśmy kontakt. Bardzo za nią tęskniłam, ale życie i Bóg postawiły mnie w innym miejscu. Pamiętam, że w pewnych momentach czułam nagłą potrzebę dotarcia do niej. Kiedyś miałyśmy kilka rozmów o niebie. Jak tam jest, jakie musi być błogie. Beata czasami mówiła o niebie i mówiła mi, jakie to musi być niesamowite. Mówiła, że ​​nie mogła się doczekać, kiedy kiedyś tam dotrze, kiedy nadejdzie dla niej czas, jak nie mogła się doczekać, kiedy poczuje tam całkowity spokój i pogodę ducha. Kiedy dowiedziałam się, że moja najlepsza przyjaciółka zmarła 26 listopada, byłam na nią zła i upokorzona. Czasami przez całe miesiące płakałam losowo, czasami nadal płaczę. Tęsknię za nią bardziej, niż mogłabym to wyrazić słowami. Chociaż Beata jest tam, gdzie chciała być i marzyła. Rozmowy z jej matką pozwoliły mi to uświadomić i znaleźć w tym spokój. Odpoczywa teraz i uśmiecha się nad nami, a ja mogę spojrzeć w górę i wiem, że jest dokładnie tam, gdzie kiedyś mówiła, że będzie. Będę za nią tęsknić i kochać ją do końca czasu i cieszę się z tego, że pewnego dnia znów ją zobaczę w niebie. Dziękuję Beacie i dziękuję Bogu za to, że pozwolił jej w moim życiu być moją najlepszą przyjaciółką. Nigdy nie zostanie zapomniana w moim sercu. Jestem bardzo wdzieczna ze nasze drogi sie skrxyzowaly I zbudowalysmy niezapomniana przyjazn ktora zawsze bede pielegnować.

Izabela Hałka

Beatkę poznałam dzięki Przyjaźni, którą połączył mnie Pan z moją najukochańszą Siostrą w Chrystusie, jej mamą, Anią, którą poznałam zaraz po nawróceniu się do Pana. Ania była dla mnie i jest dotychczas moim wsparciem dosłownie w każdej sytuacji… Brała czynny udział w mojej drodze do wolności w Chrystusie…To nią Pan posłużył się, żeby wytłumaczyc mi bezsens modlitw do „Maryji” i potrzebę chrztu przez zanurzenie na wyznanie mojej wiary w Jezusa jako Zbawiciela. Przechodziłam wtedy burzliwy czas w moim życiu prywatnym i kiedy poznałam Anię (na ewangelizacyjnej stronie www.) do głowy by mi nie przyszło z czym ona sama zmaga się w swoim życiu prywatnym i jakich trudnych przeżyć doświadczyła w przeszłości także właśnie z Beatką. Kiedy zwierzyła mi się, że jej córka jest w nałogu narkotykowym i walczy o wolność od tego byłam pełna podziwu dla Boga, że dał im obu tyle siły, żeby nie ustać w tym boju… Były to dramatyczne chwile smutku, rozpaczy, zniechęcenia, jednak Bóg był z nimi cały czas, dawał nadzieję, podnosił, pocieszał…Było mi dane być świadkiem tej walki i uświadomiłam sobie, że Bóg słabe i nędzne istoty jakimi bez Niego jesteśmy potrafi przemienić w prawdziwych wojowników o dobro najbliższych. Nie znam drugiej takiej matki, jaką jest Ania i nie znam drugiej takiej osoby, która będąc w śmiercionośnym nałogu wychwalała Boga wierząc w to, że On może ją z tego uwolnić. I wierzę w to, że Pan wygrał tę bitwę, a Beatka oczekuje teraz na Wesele Baranka jako zbawione i przykryte Jego sprawiedliwością dziecko Boże. Chociaż nie rozumiemy wielu sytuacji, które nas w tym życiu spotykają i ciężko jest nam się z nimi pogodzić, to jednak historia Beatki i Ani jest dla mnie wspaniałym świadectwem tego, że Bóg zachowuje Swoje dzieci blisko przy Sobie i żadne najbardziej ekstremalne i trudne doświadczenia nie są w stanie odłączyć ich od Jego Miłości. Beatka i Ania są świadectwem trwania w zaufaniu do Boga, pomimo najboleśniejszych doświadczeń, jakie człowiek może przeżyć w tym życiu. Bo nie wiem czy jest coś bardziej bolesnego niż codzienna długotrwała walka o wolność i najwyższe Dobro swojego dziecka. Bez wątpliwości jestem pewna, że Bóg tę walkę dla Beatki wygrał. I bez względu na to, że ona wiele razy upadała, to wciąż trzymała się ręki Pana, bo wiedziała, że jedynie On jest jej jedynym ratunkiem. W swoim ciele nie pokładała żadnej nadziei. Liczyła tylko na Boży ratunek. Czy właśnie nie tym jest prawdziwa wiara w Moc i Miłosierdzie Boże?